Pupillen competitie 17 april: was ik maar ziek gebleven….
Zaterdag 17 april werd de eerste pupillen competitie gehouden in Heiloo. Sil van Heerwaarden, Michiel Lohse, Romy Schotanus, Marieke Witte en Jasmijn Baptist  hadden zich aangemeld. Helaas net te weinig meisjes Pupillen B voor een estafette, maar dat zou onze pret niet drukken. Ik (Martin Baptist) bood aan te rijden en Ulrike Weirich bood zich aan als begeleidster. Een voordeel van het ontbrekende meisje was dat we nu met zeven personen in onze Renault Grand Scenic zouden passen (geweldige auto!). We spraken af om 8:30 u te verzamelen op de parkeerplaats bij de atletiekbaan om de boot van 9:00 uur te nemen.....

Autopech  Een paar dagen vantevoren brachten we onze Grand Scenic naar de garage om een koplamp en olie te vervangen. Helaas werd er een kleine olielekkage geconstateerd. Er moest een onderdeeltje van een tientje worden vervangen ergens bij de krukas. Maar hiervoor moest de hele motor eruit en dat zou 12 uur arbeid kosten (toch geen geweldige auto?). De donderdag voor de wedstrijd was de auto nog niet klaar, dus ik bel vrijdagochtend bezorgd op, of de auto wel op tijd klaar was. Ze zouden er de hele dag aan werken. Vrijdag om vier uur bel ik weer, maar de auto was nog niet klaar. Het zou nog spannend worden. Vrijdag om vijf uur bel ik weer, en nog was de auto niet klaar. Gelukkig kreeg ik 20 minuten later te horen dat het gelukt was. De auto reed weer, ik kon hem komen ophalen en dus konden we er morgen mee weg.

Ziek  Ondertussen voelde ik me die vrijdag steeds beroerder. Ik was thuis bij de kinderen gebleven omdat mijn vrouw Roos griep had. Echter, in de loop van de dag voelde ik me ook steeds zieker worden. Ik had het koud, ik had totaal geen eetlust en ik had meer spierpijn dan van de Halve Marathon van Den Helder. Ik was bang dat ik de volgende dag ook ziek in bed zou blijven. Dus er moesten vervangende chauffeurs worden gevonden. Na een rondje bellen door Judith van Bleiswijk en mijzelf bleek Mirjam Witte bereid om te rijden (je bent een engel!) en zou Ulrike ook rijden, want tja, in hun voertuigen konden geen zeven personen tegelijkertijd. We maakten nieuwe afspraken, Mirjam zou de meisjes en Ulrike de jongens thuis ophalen.

The day after  Vrijdagavond lag ik vroeg in bed en ik sliep heerlijk. De ochtend van de wedstrijd was ik om 7:00 uur wakker en ik voelde me gammel, maar niet veel slechter dan de dag ervoor. Dus met wat paracetamol zou het best lukken. Ik wijzigde de afspraken en belde Mirjam met het goede nieuws dat ze toch een vrije dag had en Ulrike dat ze naar de parkeerplaats van de boot kon rijden en dan lopend de boot op kon gaan met de jongens; ik kon immers iedereen in de auto meenemen (geweldige auto!). Op de boot troffen we ook trainster Anneke Hoogenbosch nog, die de wedstrijdshirtjes overhandigde. We hadden er zin in!  

Duwen   De overtocht zat erop, we zaten met z’n allen in de auto en ik startte. Maar de motor gaf geen sjoege, niks, noppes (toch geen geweldige auto?) We moesten in ieder geval van de boot af, dus snel het sleepoog ervoor en we werden door een trekkertje van de boot gereden naar de uitvoegstrook naar Lands End. Daar belde ik de Renault Routeservice en vroeg om hulp. We moesten drie kwartier wachten en de kinderen hielden zich prima! Wederom was ik blij dat we niet aan de estafette konden meedoen, want dat stond vooraan in het wedstrijdschema en dus hadden we extra veel tijd om later te komen. Maar de kinderen zeiden gevat: “was jij maar ziek gebleven, dan hadden we deze autopech tenminste niet gehad”.

Slepen  Er kwam een truck van Haulo Berging uit Den Helder. De vriendelijke, kale meneer kreeg de auto niet aan de praat. Het lag niet aan de accu, want alle electronica deed het. Hij moest de auto meenemen naar de garage. We werden dus door de truck opgetild (cool joh!) en naar de garage gesleept. Hier zette het onderzoek aan de auto zich voort terwijl de kinderen tikkertje en overlopertje deden. Wel goed voor de sfeer in de groep, als je zo op elkaar bent aangewezen in een onbekende garage ergens in Den Helder. Inmiddels begon de tijd wel te dringen…

Snoep   Maar de motor gaf geen krimp. De computer werd uitgelezen, de accu losgekoppeld voor een reset, maar niks hielp. Vervangend vervoer kon niet geregeld worden, met het OV naar Heiloo was zinloos en het werd toch al te laat. We moesten terug naar Texel. De auto werd op een andere truck geladen en wij mochten mee in de cabine (te gek gaaf!). Vijf kinderen naast elkaar joelend op de achterbank en ‘kiekeboe’ roepend tussen de gordijntjes. En alle snoep voor de hele dag werd opgegeten. Eigenlijk een geweldig avontuur.

Lol   We hadden de boot van 12:30 u terug naar Texel. Deze competitiewedstrijd ging niet door, maar de kinderen hadden wel lol gehad samen. De auto werd naar de garage gebracht om te worden nagekeken. Tja, was ik maar ziek gebleven. En die auto? GEEN geweldige auto!!

Martin Baptist.

 

De auto op de truck terug naar Texel met (vlnr) Sil, Romy, Michiel, Ulrike, Marieke en Jasmijn